RAUW: The Playlist
Deze playlist volgt het pad van RAUW als een hartslag. In het boek staat welk nummer bij welk hoofdstuk of pagina hoort, en hieronder lees je wat elk lied voor mij betekent. Zo worden lezen en luisteren samen één ervaring.
Wat je hier vindt
Muziek loopt als een draad door mijn leven en vormt de ruggengraat van RAUW. Deze playlist is de hartslag achter het verhaal. Elk nummer markeert een fase: van kind in een blijf-van-m’n-lijfhuis tot skinhead in Den Helder, van de schaduw van inlichtingenoperaties tot de stilte na een missie, en uiteindelijk de ontdekking van mijn hoogsensitiviteit.
Bij het lezen van het boek kun je deze muziek als extra laag ervaren: achterin RAUW vind je een overzicht van welke nummers aansluiten bij welk deel of hoofdstuk. Zo lees je niet alleen mijn woorden, maar voel je ook de sfeer die erbij hoort.
Klik een track open en lees in mijn eigen woorden waarom juist dát nummer een ankerpunt is in mijn leven.
Dit nummer draaide Martin, de man waar mijn moeder mee getrouwd was, toen hij stomdronken in een zelfgemaakte doodskist van lege drankflessen in de huiskamer lag. Het geeft me steeds opnieuw dat weemoedige en verdrietige gevoel van de tijd dat we moesten vluchten naar een blijf-van-mijn-lijfhuis.
Van kinds af aan tot aan nu ís dit voor mij het mooiste militaire nummer dat ik kan bedenken. Het brengt me, ook nu, steeds terug naar de kernwaarden van het militair zijn: je vaderland dienen, moedig zijn en de kameraadschap in het leger.
Dit is het nummer dat mij de laatste duw gaf om skinhead te worden. Het is precies hoe ska bedoeld is en het was in die tijd zo'n beetje het anthem van de skinheadbeweging. Rob, de zanger van de band is nog steeds een maat van me.
Met mijn oma had ik een bijzondere band – ze leefde een eenzaam bestaan en was alles voor mij. Ik vierde mijn 22e verjaardag aan haar ziekenhuisbed, waar ze al enkele dagen in coma lag na een hersenbloeding. Ze stierf twee dagen later. Ik heb destijds dit nummer uitgekozen voor haar uitvaart en het raakt me nog steeds.
Toen ik na mijn ongeluk, operaties en zware revalidatietraject – dat me bijna mijn leven kostte – weer zelfstandig kon lopen, moest ik opnieuw gekeurd worden voor de Koninklijke Landmacht. Iedere stap die ik die dag zette in het keuringslokaal deed me pijn. Toen de arts me vertelde dat ik militair kon blijven, vatte dit nummer ieder gevoel van dat ene moment samen.
Onmiskenbare Oi!-muziek, rauwe straatpunk die ik grijs draaide in mijn skinheadtijd. En nog steeds als ik in een van mijn favoriete pubs in Londen kom, wordt dit nummer nog wel eens opgezet. Brings back memories…
Zelf heb ik niet echt een rolmodel voor het vaderschap gehad en ik twijfelde daardoor heel lang over hoe ik hier zelf invulling aan gaf. Ik was altijd weg, diende in de schaduw van oorlogsgebieden en in de tussentijd was ik ook vader. Dit nummer beschrijft de intense band die ik desondanks met mijn kinderen heb
Dit nummer behoeft eigenlijk geen toelichting – het is het levenslied van militairen en beschrijft de onbreekbare band en kameraadschap tussen krijgers. We draaiden dit aan de vooravond van risicovolle operaties, op uitvaarten van kameraden en het wordt ook gespeeld zodra ik me voor de laatste keer afmeld in dit leven.
Tijdens de afscheidsceremonie van de soldaat Timo Smeehuijzen in Afghanistan was dit nummer gekozen omdat het een van de laatste liedjes was die hij had geluisterd. Het brengt alles terug uit die heftige periode, inclusief de geuren, de beelden en het verdriet dat ik daar ervaarde.
Een van de mooiste Nederlandstalige liedjes die ik ken. Het beschrijft precies hoe ik als vader naar mijn dochters kijk, de fases waar ze doorheen gaan en hoe zij zich langzaam maar zeker ontwikkelen tot jonge vrouwen. Het is lief, teder en hartverwarmend, precies wat mijn dochters ook voor mij zijn.
Toen een collega overleed in Mali, draaiden we dit nummer toen zijn stoffelijk overschot terug naar Nederland werd gevlogen om te worden herenigd met zijn nabestaanden. Lights will guide you home… toepasselijker wordt het niet.
In de tijd dat ik begon te begrijpen wat het betekent dat ik hoogsensitief ben, besloot ik mijn leven op zijn kop te zetten en oude patronen te doorbreken. Ik was bang om mijn ware ik, met al mijn kwetsbaarheden, aan de wereld te laten zien. Bang om opnieuw te worden beschadigd. Maar tegelijkertijd wilde ik graag dat mensen in gingen zien wie ik werkelijk ben, en vooral mijn kinderen. Dit nummer beschrijft dat proces en die tijd uiterst mooi en puur. Het zijn de woorden die ik zelf gekozen zou kunnen hebben.
Zelden heb ik meegemaakt hoe een tekst zo raak kan zijn en het refrein vormt misschien wel mijn belangrijkste levensles na een leven vol angst en overwinning daarvan: ‘de allermooiste bloemen groeien vlak langs het ravijn, en om die te kunnen plukken, moet je durven bang te zijn’.
Toen ik de muren van mijn zelfgebouwde kasteel begon af te breken die mijn diepste emoties decennialang hadden beschermd tegen pijn van buitenaf, kwam ik erachter dat mijn kasteel inmiddels in Niemandsland stond. Dat ik iedereen te lang bij me vandaan had gehouden om hen nu toe te laten tot mijn binnenwereld. De tekst is eigenlijk datgene wat ik in die tijd had willen zeggen tegen iedereen die me dierbaar is maar waarvoor ik toen geen woorden wist te vinden.
Dit nummer slaat zo ontzettend op hoe de periode van onze scheiding verliep, wat ik m’n kinderen vertelde en hoe verdriet zich meester van ons maakte. Ik kan hier nog steeds niet naar luisteren zonder tranen in m’n ogen te krijgen. Een alleszeggende tekst en evenzo sterke videoclip.
Heerlijke herinneringen aan de film Huisdiergeheimen die ik vrijwel iedere zaterdagavond samen met mijn zoontjes keek, met z’n drieën in bed tijdens ‘Mannenavond’. Dit nummer is de titelsong van die film. Het brengt me ook terug naar een latere periode dat ik Esther leerde kennen en ’s ochtends voor dag en dauw naar de trein ging om weer een mooie dag met haar door te brengen.
Dit nummer heeft een dubbele betekenis voor me. Het werd gedraaid bij het afscheid van Maarten, een kameraad van me die veel te vroeg gestorven is. Het was uitgekozen door zijn vriendin die net als hij en ik ook militair is. En tegelijkertijd doet het me steeds denken aan wat mijn vriendin Esther voor mij betekent: sinds ik haar ken, sinds haar eerste aanraking, stopte ik met bang zijn. In haar armen voel ik me vanaf het begin veilig.
Een periode van honderd jaar stelt niets voor. Over honderd jaar zijn we er allemaal niet meer, leven onze kinderen niet meer en zal het merendeel van onze kleinkinderen ook niet meer leven. Om het meeste uit die korte tijd dat we op de wereld rondlopen te halen, kun je maar beter nooit stoppen met dromen en je dromen najagen. En dat is precies wat ik een paar jaar geleden ben gaan doen.
Dit nummer werd gebruikt bij het televisieprogramma ‘Tieners tegen Kwalen’, waar mijn zoon Colin in zat. Het liet het verdriet en de kwetsbaarheid zien, die samen kwamen en waar ik hem mee zag worstelen. In alle puurheid van de tekst zit ook iets heel herkenbaars, wat ik voelde toen ik Esther leerde kennen en ik mijn muren afbrak, mijn hand uitstak en kon zeggen: ‘Lief, ga dan mee en omarm me, omarm me.’
Dit is de theme song van RAUW geworden. Het staat voor alles waar ik voor sta: leven vanuit je hart, klimmen uit diepe dalen, de wind door je haar voelen en de zon op je gezicht. Van de demonen die me lange tijd uit mijn slaap hielden tot de ruigste kant van de Pen y Fan: steeds was daar die stem vanbinnen die zei: ‘keep your head up, keep your heart strong’. En die woorden zijn wat ik jou, de lezer van RAUW ook toewens…